قرآن می فرماید: «نماز جز بر خاشعان سنگین است»، چه کنیم خاشع باشیم تا نماز بر ما سنگین نباشد
از این پرسش چند پاسخ داده شده است:
پاسخ اول:
آیت الله جوادى آملى در تفسیر تسنیم در ذیل آیات 45 و 46 از سوره بقره مىنویسد:
«قرآن کریم در آیه 46 به منشأ خشوع خاشعان اشاره کرده، مىفرماید: یاد مرگ و قیامت، همه توان انسان را گرفته، قلب او را مىلرزاند و وى را خاشع مىسازد; زیرا همه غرورها و "من و ما" گفتنها از این روست که مرگ و عذاب قیامت از یادها رفته است وگرنه آنان که به حساب و میزان و بهشت و جهنم یقین دارند، یا دست کم گمانش را مىبرند و از حال احتضار و احوال قبر غافل نیستند، خاکسار و خاشع و دل شکسته شده، به نماز و استعانت از دعا و بکاء رو مىآورند.»
پاسخ دوم:
آیتالله بهجت از زبان فرزندشان، حجتالاسلام والمسلمین علی بهجت
رفتارش در کودکی ممتاز بود. در همان کودکی، و سالها قبل از سن بلوغ، بر اثر معاشرت با عالمی وارسته و بسیار مهذّب، به راههای سلوک و صعود روحیپرده برده بود. دوازده ساله بود که بعد از مکتب، به تحصیل علوم حوزوی پرداخت. هنوز به سنت چهارده نرسیده بود که به کربلا رفت. با چنان جدیّتی به ادامۀ آنچه خوانده بود، پرداخت و
بسمه تعالی
الحمدلله رب العالمین، و الصلاة علی سید الأنبیاء و المرسلین، و علی آله سادة الأوصیاء الطاهرین و علی جمیع العترة المعصومین، واللعن الدائم علی أعدائهم أجمعین.
جماعتی از این جانب، طلب موعظه و نصیحت می کنند؛ اگر مقصودشان این است که بگوئیم و بشنوند و بار دیگر در وقت دیگر، بگوییم و بشنوند، حقیر عاجزم و بر اهل اطلاع پوشیده نیست.