نماز تجلی‌گاه عروج مومن

نماز یک عبادت تک منظوره نیست؛ بلکه هندسه آن چند ضلعى است و به یک هدف خاصى محدود نمى‏شود.

اگر هدف نماز، تنها لذت ذکر و معرفت بود، این پیشنهاد کاملاً صحیح بود که با رفتن به کنج عزلت و گوشه نشینى و مراقبت فردى،

بیشتر مى‏توان آن حالات معنوى و عرفانى را تحصیل کرد؛ ولى نماز اسلام، نمازى است که داراى بعدى کاملاً اجتماعى است. به

همین جهت اصل در نماز، جماعت است و «ضمایر جمع» در سوره حمد، شاهد مدعاى ما است. پس بایستى با نماز در جامعه،

حرکت کرد و هنر این است که آدمى، به گونه‏اى باشد که در عین اشتغالات گوناگون، از ذکر خداوند غافل نگردد و همواره او را حاضر و

ناظر ببیند ودر حقیقت در همه احوال، مشغول به نماز باشد.

نماز اسلام، نماز ناهى از منکر و عمود برپایى خیمه دین است و چنین عبادتى، با گوشه‏گیرى تحقّق نمى‏یابد.

به گفته یکى از بزرگان دانش، «نماز فرادا» همانند آن است که هر شخصى در اتاق خود، چراغى داشته باشد که اگر خاموش شود از

نور بى‏بهره خواهد بود؛ ولى «نماز جماعت»، همانند آن است که در کنار هم هر کدام، چراغى داشته باشیم که در صورت خاموش

شدن یک یا چند مورد از آن، نور از بین نمى‏رود و از نور دیگر بهره برده مى‏شود.