در حالت قیام، سنت این است که پاها به اندازه ی چهار انگشت از انگشتان دست باز باشد. این مقدار، در تمامی کتب فقهی احناف مذکور بوده و هیچگونه حداکثر و یا حداقلی برای آن ذکر نشده است. حاشیة الطحطاوی علی مراقی الفلاح 1/357.
سنت در رکوع، چسباندن قوزک پاها به یکدیگر است. بدین معنی که قوزکهای داخلی هر دو پای نمازگزار به یکدیگر چسبیده و هیچگونه فاصله ای بین پاهای مصلی وجود نداشته باشد. فتاوی النابلسی 2/486.
در حالت سجده، پاها به صورت ایستاده بوده و انگشتان آن باید رو به قبله باشد. در سجده، چسبیدن انگشتان پاها به زمین و لو یکی از آنها واجب بوده و در صورت عدم اتصال آنها به زمین، و بلند بودن پاها در هوا، سجده صحیح نخواهد بود. اما اینکه وضعیت دو پا در سجده چگونه بوده و آیا به هم متصل باشند یا با فاصله، ما با تحقیق و تفحص در منابع فقهی آنرا نیافتیم. در اکثر منابع فقهی در اینمورد سخن نگفته و احتمال دارد، حکم خاصی از احکام شرعی به آن تعلق نگیرد. و الله اعلم.