نماز تجلی‌گاه عروج مومن

رؤیت و دیدن امام زمان (عج) هرچند توفیق بزرگی است، اما می توان از آن به عنوان مسیری یاد کرد که محبین با قرار گرفتن در آن و هدف قرار دادن این دیدار سعی در رابطه با امام خویش وکسب فیوضات از حضرت دارند. حدیث پیامبر اکرم(ص) برای تمام شیعیان آشنا است که در جواب سوال جابر بن عبدالله که پرسید: «یا رسول اللَّه شیعه او در زمان غیبت از وجود او سودى برند؟ فرمود: آرى به خدائى که مرا به راستى مبعوث کرده است، به راستى آنها به نور وى پرتویاب باشند و به ولایت او در زمان غیبتش سود برند مانند سود مردم از خورشید پشت‏ ابر.»(۱)

اما سوال و مسئله اساسی آن است که برای اکثر ما شرفیابی مستقیم به حضور امام زمان (عج) امکان پذیر نیست و حدیث گرانبهای پیامبر درباره انتفاع مردم از امام زمان (عج) در زمان غیبت مانند خورشید پشت ابر در میان ذهنیت جامعه در قالب کلیشه ای فرو رفته است و مردم به واقع نمیدانند با چه وسیله و راهبردی می توان به نور ولایت حضرت دست یافت.

واقعیت بهره گیری از نور ولایت امام زمان (عج) در زمان غیبت آن است که نمی توان خود را در زیر زمین خانه محبوس کرد و بعد ادعا کرد چرا نور خورشید به من نمیرسد؛ کسی که خواهان استفاده و بهره مندی از نور خورشید است باید خود را در مسیر نور خورشید قرار بدهد تا بتواند از نعمت‌های آن استفاده کند.

کسب فیض و بهره بردن از محضر مبارک امام دوازدهم رابطه مستقیمی دارد با این که محبین و شیعیان تا چه اندازه مسیر زندگی خود را در حرکت به سمت ایشان برنامه ریزی می کنند. حضرت زهرا (س) در حدیثی از پیامبر نقل می‌کنند :« همانا رسول خدا (ص) فرمود: مثل‏ امام‏ مثل‏ کعبه است.»

رفتن به سوی امام و بهره گیری از انوار الهی آن گرامیان از وظایف هر محب و دوستدار اهل بیتی است؛ اما حرکت به سوی امام زمان (عج) در زمان غیبت چگونه میسر می شود؟ و به چه معنا است؟

حرکت به سوی امام زمان (عج) دارای ابعاد و مصادیق بسیار متنوعی است که از جمله آن می توان به موضوع معرفت و شناخت اشاره کرد. متاسفانه برخی از دوستداران حضرت به داشتن اطلاعات شناسنامه ای از ایشان کفایت می‌کنند و در زندگی آنان مطالعه روایات و احادیث جایگاهی ندارد. برخی دیگر شناخت حضرت را به علائم قبل از ظهور منحصر می‌کنند، اما واقعیت آن است که مهدویت و امامت حوزه بسیار گسترده ای در احادیث دارد که با مطالعه آن و رسیدن به شناخت بیشتر میتوان فیوضات بیشتری از حضرت کسب کرد.

برخی دیگر از شیعیان با رفتن به مسجد جمکران و بزرگداشت شعائر الهی مانند نیمه شعبان و اقامه دعای ندبه و دعا کردن برای فرج (که از سفارشات اکید اهل بیت نیز هست) سعی در قرابت و نزدیکی به حضرت دارند و از فیوضات ایشان بهره مند می شوند، اما غیر از معرفت و شناخت و دعا کردن برای حضرت که از اصلی ترین ارکان بهره مندی از برکات امام زمان در طول غیبت است می توان به اعمال و رفتار خود محبین با هم دیگر نیز اشاره کرد.

بی توجهی و اهمال در وظایف شیعیان نسبت به یکدیگر

گاه شناخت و معرفت محبین نسبت به امام زمان (عج) در درجه مناسب و قابل قبولی قرار دارد؛ اما نسبت به رفتار و کردار خود با دیگر شیعیان و دوستداران اهل بیت بی توجه و حتی اهمال‌کار هستند؛ بی توجهی و اهمال در وظایف شیعیان نسبت به یکدیگر سبب دوری از امام زمان(عج) می شود.

در حقیقت بی توجهی به مسئولیت های شیعیان در قبال برادارن دینی به مانند آن است که فرد خود را در زیر زمین خانه حبس کرده باشد و سپس بگوید چرا نور خورشید به من نمیرسد.

علی بن مهزیار از جمله افرادی است که به دیدن امام زمان (عج) موفق شده است؛ وی بیست سفر به مکه رفته است تا موفق به دیدار حضرت بشود اما در سفر بیستم به دیدار حضرت مهدی(عج) دست یافت.

در این دیدار امام زمان (عج) علت تاخیر علی بن مهزیار را جویا می شوند و می فرمایند: «یااباالحسن! ماالذی بطا بک عنا الی الان»: چه شد که تا الان به نزد ما نیامدی؟ چرا تاخیر افتاد؟ «قدکنا نتوقعک لیلا ونهارا»: ما شب وروز منتظر تو بودیم.

علی بن مهزیاردر جواب حضرت گفت: من بیست سفربه خاطرشما آمدم ولی سفربیستم توفیق پیداکردم.!!! امام زمان(عج) فرمودند: «لا ولکنکم کثرتم الاموال وتجبرتم علی الضعفاء المومنین وقطعتم الرحم الذی بینکم فای عذرلکم؟»؛ اموالتان را افزون ساختید، دربرابر ضعیفان تکبر و بزرگی کردید و آنان را سرگردان کردید و قطع رحم کردید، اکنون چه عذری داری؟

علی بن مهزیار زبان به استغفار و توبه گشود. حضرت فرمودند: «علی بن مهزیار! اگراستغفار شما برای همدیگر نبود مارحمتمان را ازشما قطع می کردیم. اگر نبود که بعضی از شما برای بعضی دیگر استغفار می‌کنید، تمام کسانی که بر روی زمین هستند، نابود می‌شدند به جز خواص شیعه؛»(۲)

از جمله مسائلی که سبب دوری محبین از درک فیوضات و نعمات حضرت صاحب الزمان (عج) می شود همان بداخلاقی و بی مهری برادارن دینی به یکدیگر است.

پی‌نوشت:
۱. کلینى، محمد بن یعقوب، أصول الکافی / ترجمه کمره‏اى - ایران ؛ قم، چاپ: سوم، ۱۳۷۵ ش.
۲. بحرانى، سید هاشم بن سلیمان، الإنصاف فی النصّ على الأئمة الإثنی عشرعلیهم السلام / ترجمه رسولى محلاتى - تهران، چاپ: دوم، ۱۳۷۸ق./ سید هاشم بحرانی، تبصرة الولیّ ممّن رای القائم المهدی علیه‌السلام، رسالة ۴۶. /شیخ طوسی در کتاب الغیبة و شیخ صدوق در کتاب کمال الدین و تمام النعمة ـ باب ۴۳

منبع: آینده روشن